Het voelt als een cocon, de hoge bomen boven me en om me heen. Op maar weinig plekken kan ik de nachtelijke lucht onderscheiden, vrijwel constant geblokkeerd door miljoenen opgerolde blaadjes. Het is zo stil hier. Afgezien van een enkele vogel die het aandurft de stilte te doorbreken en een Amerikaanse vrouw die geen stilte durft te horen, kunnen de blaadjes ruisen. En zelfs dat hoor ik niet, want er staat geen wind.
De banken rondom de overkapping van de preekstoel staan er een beetje zielig bij, net als de speeltuin waar niemand speelt omdat alles altijd nat is. De schommel heb ik omgedraaid. Mijn heupen doen pijn en mijn benen hangen in een gekke pose naar buiten. Ik voel me geen tien. Ik voel me als een oud kind dat te brede heupen heeft gekregen om te schommelen.
Ik heb geleerd dat ik iets toch maar moet doen, ook al heb ik er geen zin in omdat ik er waarschijnlijk toch wel van geniet en achteraf op mijn hoofd krab en mezelf afvraag waarom ik het in eerste instantie niet wilde. Ik heb afgelopen dagen nog veel meer geleerd over Amerika, Amerikanen en hun snelwegen, waar wij, rondtuffend in onze ultramoderne-maar-soms-toch-niet-zo-praktische RV, al geruime tijd hebben vertoefd.
Het is zo heerlijk om te kijken en luisteren naar iemand die met volle overtuiging en onbeweeglijke passie dor het leven gaat. Ik wens dan slechts de passieve toehoorder te zijn en het geluk dat iemand uit een ontdekking of observatie haalt te delen, ook al behoort die niet binnen mijn interesse. Soms staat aan de zijlijn staan gelijk aan een adempauze van de eigen, soms hopeloos lijkende zoektocht naar dat eigen geluk.
Op de bijrijdersstoel van de camper, turend naar het einde van een eindeloze weg, snap ik opeens waar het gevoel vandaan komt dat in Amerika alles mogelijk is. 'The American Dream' begint waar de weg ophoudt en de kansen dwarrelend als stuifmeel op een warme lentedag door de lucht vliegen, wachtend op iemand die er klaar voor is ze te pakken. Soms lijkt de weg werkelijk op te houden en dan sluit ik mijn ogen en stel ik me voor dat we de wereld af rijden om in een nieuw universum te belanden.
Van de vele ouderwetse rondvormige brievenbussen waarvan langs de weg genoeg gepositioneerd staan om ze onder het rijden uitvoerig te bestuderen, doet de helft dienst als een hol of nest, afhankelijk van het dier dat het bewoond. Tegelijk vraag ik me af waar de mensen zijn.
Het is prachtig en ontroerend om te zien hoe een natuurramp helemaal geen ramp is voor de natuur. Wij ervaren het als een ramp, dierbaren komen om en bezittingen vagen weg. Voor Moeder Aarde is dit een kans op nieuw leven, meer verschillend leven dan ooit mogelijk was geweest. Gehuld in mist is Mount St. Helens een perfect voorbeeld. Negenendertig jaar geleden hield het rustige leventje in de climax van de natuur ophouden met bestaan. Over negenendertig jaar en iets meer heeft de natuur opnieuw die climax bereikt, een omgeving met slechts naaldbossen. Tot die tijd is er ruimte voor creativiteit en uitbarstingen van een soortenrijkdom waar mijn mond bij open valt.
Nooit Denk Ik Niets
27.8.19
momenten van moois ~ dag 1
Het liefst wil ik keihard meezingen met de muziek die door mijn koptelefoon klinkt. Ik word zenuwachtig van al die rustige mensen om me heen en durf mijn buurman niet te vragen op te staan, bang dat dat hem een acute zweet- en paniekaanval bezorgd omdat hij opeens tijdsdruk voelt om zijn logge lijf uit zijn stoel te hijsen.
Volgens de vliegtuig volger zijn we nog zes uur en achtenveertig minuten onderweg. Dat betekent dat we er twee uur en zevenenvijftig minuten op hebben zitten. En we zijn nog niet neergestort, pluspuntje. Het middagmaal was zeer uitgebreid, een warme maaltijd met brood, salade en taart erbij. Mams kreeg het brood, want natuurlijk wist het vliegtuigpersoneel niet of er knoflook in de Caesar salade met kip zat.
Alle raampjes worden gesloten, dus ik lees bij kunstmatig licht. Op een hoogte van bijna elf kilometer. En bij een temperatuur van -52°C. En ik kan zes films tegelijk zien, wat een luxe. We vliegen boven Groenland, een prachtig land (denk ik) waar de mens nog niet zo diep is doorgedrongen als in de meeste plekken ter wereld. En ik kan wederom niet weg van mijn plek, ditmaal omdat de buurman ligt te slapen. En ik wil lezen maar het licht boven mijn hoofd is naar fel. Wellicht zal dat de ogen van mijn buurman openen zodat ik na ruim vijf uur even de benen kan strekken.
Iedereen slaapt of kijkt een film, of allebei. Zoveel mensen op een paar luttele vierkante meter; ik geniet van de muziek en het voelt alsof ik alleen ben op dit vliegend hoopje ijzer en aluminium.
19:40. Of nee, 10:39. Alleen dat heeft mijn telefoon nog niet helemaal door. We verliezen hoogte met de seconde. 8801. 8754. 8696. 8648. 8593. Enzovoorts. Ik geniet van de stewardessen die aan het kletsen en klagende zijn over de koffie, die weer eens op is. Dat kan ik nu wel gebruiken trouwens. Mijn ogen branden, maar mijn brein is weer wakker geworden en met Boston's 'More than a feeling' heb ik zin om de westkust van de Verenigde Staten te ontdekken in al zijn glorie en zijn minder grote glorie.
6886. -27°C.
Ik heb zin om te dansen en te springen en te rennen. Eerst maar eens met beide benen op de grond komen te staan.
Volgens de vliegtuig volger zijn we nog zes uur en achtenveertig minuten onderweg. Dat betekent dat we er twee uur en zevenenvijftig minuten op hebben zitten. En we zijn nog niet neergestort, pluspuntje. Het middagmaal was zeer uitgebreid, een warme maaltijd met brood, salade en taart erbij. Mams kreeg het brood, want natuurlijk wist het vliegtuigpersoneel niet of er knoflook in de Caesar salade met kip zat.
Alle raampjes worden gesloten, dus ik lees bij kunstmatig licht. Op een hoogte van bijna elf kilometer. En bij een temperatuur van -52°C. En ik kan zes films tegelijk zien, wat een luxe. We vliegen boven Groenland, een prachtig land (denk ik) waar de mens nog niet zo diep is doorgedrongen als in de meeste plekken ter wereld. En ik kan wederom niet weg van mijn plek, ditmaal omdat de buurman ligt te slapen. En ik wil lezen maar het licht boven mijn hoofd is naar fel. Wellicht zal dat de ogen van mijn buurman openen zodat ik na ruim vijf uur even de benen kan strekken.
Iedereen slaapt of kijkt een film, of allebei. Zoveel mensen op een paar luttele vierkante meter; ik geniet van de muziek en het voelt alsof ik alleen ben op dit vliegend hoopje ijzer en aluminium.
19:40. Of nee, 10:39. Alleen dat heeft mijn telefoon nog niet helemaal door. We verliezen hoogte met de seconde. 8801. 8754. 8696. 8648. 8593. Enzovoorts. Ik geniet van de stewardessen die aan het kletsen en klagende zijn over de koffie, die weer eens op is. Dat kan ik nu wel gebruiken trouwens. Mijn ogen branden, maar mijn brein is weer wakker geworden en met Boston's 'More than a feeling' heb ik zin om de westkust van de Verenigde Staten te ontdekken in al zijn glorie en zijn minder grote glorie.
6886. -27°C.
Ik heb zin om te dansen en te springen en te rennen. Eerst maar eens met beide benen op de grond komen te staan.
28.6.19
Het paradoxale van student zijn
Wat is muziek luisteren voor jou? Voor mij is het een achtergrond geluid. Afleiding tijdens de lange treinreizen naar huis. Een excuus om onder de douche mijn vocale talenten naar boven te laten komen. Samengevat, iets wat ik doe als ik eigenlijk iets anders doe. Ik denk nooit bij mezelf: goh, laat ik nu eens muziek luisteren. Niet zoals dat ik doe met een film kijken of lezen. Terwijl muziek niet bij je binnen komt als je niet luistert, zou de directeur van het Concertgebouw zeggen. En daar heeft hij helemaal gelijk in.
En als we nou eens dieper gaan kijken, want waarom is het nooit: en nu ga ik even de tijd nemen om een liedje te luisteren. Onbewust heb ik hier al vaker over nagedacht volgens mij, want voor mij is het antwoord simpel: het voelt als tijdverspilling. Er is geen doel. Zelfs met lezen heb je een doel, de laatste bladzijde omslaan en het boek naast je neer kunnen leggen. Dat is nou juist zo fantastisch aan muziek, het gaat om het doen van iets, niet het bereiken van iets. De reden dat ik voel dat het tijdverspilling is, komt doordat ik altijd met andere dingen in mijn hoofd zit. Er is altijd wel iets te doen en ik kan geen nee zeggen tegen de voortdenderende trein van gedachtes. Ze komen en gaan, maar er komen altijd nieuwe bij. Het is frustrerend om mezelf hiervan bewust te maken, want ik kan het niet uitzetten. Ergens diep in de krochten van mijn brein zal er altijd iets zijn dat mij ervan weerhoudt me volledig te ontspannen. En ik denk dat dat precies is wat ik mis nu, in mijn leven. Zodra ik van de middelbare school af ben gestapt is er bijna geen moment geweest dat ik niet vluchtig was in mijn hoofd. Hoe meer ik doe, des te leuker ik mijn leven vind. Op sommige punten dan. Want ook, hoe meer ik doe, des te drukker en stressvoller mijn leven is.
Heerlijk, al die paradoxen van het studentenleven.
En als we nou eens dieper gaan kijken, want waarom is het nooit: en nu ga ik even de tijd nemen om een liedje te luisteren. Onbewust heb ik hier al vaker over nagedacht volgens mij, want voor mij is het antwoord simpel: het voelt als tijdverspilling. Er is geen doel. Zelfs met lezen heb je een doel, de laatste bladzijde omslaan en het boek naast je neer kunnen leggen. Dat is nou juist zo fantastisch aan muziek, het gaat om het doen van iets, niet het bereiken van iets. De reden dat ik voel dat het tijdverspilling is, komt doordat ik altijd met andere dingen in mijn hoofd zit. Er is altijd wel iets te doen en ik kan geen nee zeggen tegen de voortdenderende trein van gedachtes. Ze komen en gaan, maar er komen altijd nieuwe bij. Het is frustrerend om mezelf hiervan bewust te maken, want ik kan het niet uitzetten. Ergens diep in de krochten van mijn brein zal er altijd iets zijn dat mij ervan weerhoudt me volledig te ontspannen. En ik denk dat dat precies is wat ik mis nu, in mijn leven. Zodra ik van de middelbare school af ben gestapt is er bijna geen moment geweest dat ik niet vluchtig was in mijn hoofd. Hoe meer ik doe, des te leuker ik mijn leven vind. Op sommige punten dan. Want ook, hoe meer ik doe, des te drukker en stressvoller mijn leven is.
Heerlijk, al die paradoxen van het studentenleven.
27.6.19
Zo stil als de lucht
Het is deze week bizar warm geweest. Temperaturen van rond de 35 graden, dat men niets kon doen zonder een straaltje zweet over de rug te voelen. Zelfs de plantjes op het balkon water geven leek al te veel moeite. Maar ach, die arme bietjes hingen er slap bij. De sensatie van deze warmte in combinatie met kippenvel is uiterst merkwaardig om waar te nemen, alsof het lichaam het gevoel wil afstoten. Op een bepaald punt, toen er geen zuchtje wind de bomen deed ruisen en de huizen hun adem inhielden, voelde ik me onbeweeglijk en opgaand in de lucht. Net dat gevoel wanneer men in het water is, heel stil onder water duikt zonder een haartje te bewegen. Dat men lijkt te zweven in het stille water. Zo stil was de lucht.
Een droom om naar de ruimte te gaan is heden ten dage een die vele zullen hebben, maar weinig zullen vervullen. Vanaf 120.000 euro kunt u zich aansluiten bij een van de privé-astronauten die een suborbitaal uitstapje maken van hoogstens een paar uur. Bent u daar niet tevreden mee dan kunt u aansluiten voor een orbitaal tripje die verder gaat dan die horizon. Hiervoor betaalt u maar 40 miljoen euro, maar dan hebt u ook wat. Ik wil maar zeggen dat echt zweven voor een mens waarschijnlijk nooit zal gebeuren en dat als wij de kans zien te zweven in de lucht om ons heen, wij deze moeten grijpen met beide handen door de ogen te sluiten en het hogere in onszelf proberen te zoeken.
Een droom om naar de ruimte te gaan is heden ten dage een die vele zullen hebben, maar weinig zullen vervullen. Vanaf 120.000 euro kunt u zich aansluiten bij een van de privé-astronauten die een suborbitaal uitstapje maken van hoogstens een paar uur. Bent u daar niet tevreden mee dan kunt u aansluiten voor een orbitaal tripje die verder gaat dan die horizon. Hiervoor betaalt u maar 40 miljoen euro, maar dan hebt u ook wat. Ik wil maar zeggen dat echt zweven voor een mens waarschijnlijk nooit zal gebeuren en dat als wij de kans zien te zweven in de lucht om ons heen, wij deze moeten grijpen met beide handen door de ogen te sluiten en het hogere in onszelf proberen te zoeken.
22.6.19
Een begin
De auto's razen voorbij terwijl ik probeer te bedenken wat ik op beeldscherm wil zetten. De conventionele manier van schrijven is mij onbekend, al lees ik 100.000 boeken. Zoals ik de woorden hoor in mijn hoofd, zo schrijf ik ze op. Puur. Onaangepast. De dahlia op mijn balkon begint te bloeien. Twee kleine rode blaadjes piepen uit de knop. De tomaten en paprika's staan er mooi bij. Ze beginnen te groot te worden.
Ik besefte mij vandaag dat mijn leven zo vol en tegelijkertijd zo leeg is. Mijn waarden lopen naar de maan en ik tuimel over mijn eigen benen als ik ze probeer in te halen. Ik zweef in een leeg heelal, omgeven door een koepel naar de buitenwereld. Mensen bonken, schreeuwen, verwijten, lachen naar me. Ze nodigen me uit. Maar ik kan niet weg. De afstand wordt alleen maar groter en ik hoop dat ik zo ver ineenkrimp dat ik kan oplossen in het sterrenstof dat mij omgeeft. De bomen zijn stil, de vogels niet. Morgen zal ik strijden, voor mezelf, voor hen die er niet zijn zodat ik er kan zijn.
Ik hoop dat ik mezelf op deze manier terug kan vinden. Door naar binnen te kijken in plaats van naar buiten. En hopelijk kan ik ooit mijn eigen waarden bijhouden. En kan ik lopen naar de maan.
Ik besefte mij vandaag dat mijn leven zo vol en tegelijkertijd zo leeg is. Mijn waarden lopen naar de maan en ik tuimel over mijn eigen benen als ik ze probeer in te halen. Ik zweef in een leeg heelal, omgeven door een koepel naar de buitenwereld. Mensen bonken, schreeuwen, verwijten, lachen naar me. Ze nodigen me uit. Maar ik kan niet weg. De afstand wordt alleen maar groter en ik hoop dat ik zo ver ineenkrimp dat ik kan oplossen in het sterrenstof dat mij omgeeft. De bomen zijn stil, de vogels niet. Morgen zal ik strijden, voor mezelf, voor hen die er niet zijn zodat ik er kan zijn.
Ik hoop dat ik mezelf op deze manier terug kan vinden. Door naar binnen te kijken in plaats van naar buiten. En hopelijk kan ik ooit mijn eigen waarden bijhouden. En kan ik lopen naar de maan.